Bosch Çankaya

cogu zaman arkadaslarimi dinlemiyorum. verilen butun detaylar onemsiz geliyor. mesela, bir heyecanla anlattigi hikayesinde konunun ozune uzak bir detay olan uyanma saatini merak etmiyorum, "10da uyandim, yok yok 10u 10 geciyordu, evet, 5 dakika daha yatakta yattim iste sonra kalktim" gibi bir cumle duydugumda, siddete ne kadar karsi olsam da agzinin ortasina bir tane yapistirip "yatagina da 10a da sana da" diyerek sohbeti sonlandirmak icin bastan ayaga bir arzu ile doluyorum. insanlarin hayatlarini bu denli onemsemelerine icerliyorum. koca kainatta bir kum tanesi kadar dahi olmayan bir gezegen uzerinde, 6 milyar turdasi ile yasayip, onlarin hayatlarini, gezegeninin tarihini vs degistirmemesine ragmen bu onemin nereden geldigini bilmedigim arkadaslarimin, kendilerine verdikleri kiymeti empoze etme cabasina cok uzuluyorum. tabii ki durumlar paylasilsin, olaylar birbirine aktarilsin da abartmadan, kaba hatlariyla.. Bosch Çankaya bir de toplu tanistirilmalari hic sevmiyorum. 2 kisiden fazlasi ile ayni anda tanistirilinca isimleri hatirlamiyorum, hatta duymuyorum demek dogru. son kisiye gelip "bu da bidi" dediklerinde, o son bidi dahil tanistigim gruptakilerin isimlerini bilmedigimi, hic ogrenmedigimi, hic merak etmedigimi, duymadigimi farkettiğimde rahatsizlik cekmiyorum. "merak edersem sorarim" tesellisine siginiyorum.. kandirilmaya ya da aldatilmaya hic icerlemiyorum. yeterince zekice, ortaya cikmayacak sekilde yapilmis kandirmalara hayranlik besliyorum. ancak yarim akilli diye adlandirilmayi hak eden dostlarin nefislerine hakim olamayip basit dolaplar cevirmelerine, foya meydana ciktiginda da daha salak argumanlarla mantikli gozukmeye cabalamalarina cok sinirleniyorum. boyle itiraflarda bulunurkenki ruh halimden ayri tiksiniyorum. "kendi hakkinda konusan insanlar sevilmemeli" tumcesi etrafindaki dusunce yapima ters dustugumu gormek sinirimi bozuyor. bak yine kendim hakkinda bi cumle kurup tiksindim kendimden..hayda yine..bak..yine..hay allah